Kiedy przychodziła sobota, do plecaka ładowało się trochę ciuchów na zmianę, jakąś kanapkę, termos z herbatą, przewodnik i mapę, harcerski niezbędnik i biegło z tym wszystkim na pierwszy możliwy pociąg. Pociąg byle jaki, bo to przecież takie wtedy tylko jeździły, ale ich stan był w sumie nie ważny. Ważne, że za oknem znikał obraz czarnego Śląska a w oddali było widać (przynajmniej w wyobraźni) beskidzkie szczyty. Czasem szlak prowadził prosto z peronu małej stacyjki, a czasem jeszcze trzeba było podjechać klekoczącym PKS-em ... ale potem już tylko to co najlepsze ... hulaj duszo, droga ciężka, pot zalewający oczy, z każdym kolejnym trudnym krokiem pod górę kłopoty życia codziennego zostawały w dolinach i wydawały się mniej ważne ... i wreszcie uczucie satysfakcji, kiedy dotarło się do wyznaczonego miejsca.
A po drodze tak wiele wspaniałych widoków, ciekawych miejsc i tylko szkoda, że w tamtych czasach nie było jeszcze u nas cyfrówek, bo niestety trzeba było oszczędzać na każdym ujęciu (kolorowe filmy były strasznie drogie).
Do napisania dzisiejszego posta i tekstu, który publikuję poniżej skłoniło mnie obejrzenie zdjęć zamieszczonych przez Bernadettę Misiarz na swoim blogu http://inspiracjecodzienne.blogspot.com - polecam, zajrzyjcie i zobaczcie przepiękne zdjęcia, które wywołały moje wspomnienia i tęsknotę za górami ...
Chciałbym znów móc pochodzić po górach
Z czupryną zanurzoną w szarych chmurach
W buciorach ciężkich od kilometrów wspomnień
Iść ku górze i pokłonić się wierchom dostojnie.
Dotykiem rąk chciałbym poznawać smak hali
Cieszyć oczy tym, jak gdzieś w oddali
Wiatr kołysze do rytmu melodii mojej gitary
Złote kaczeńce, maki, rumianki i chabry.
Chciałbym podumać przy przydrożnej kapliczce
Spytać o czym szmerze kamieniom strumyczek
Posłuchać ciszy pustego o świcie schroniska
Poczuć niebo bezkresne, tak po prostu z bliska.
Chciałbym znów móc pochodzić po górach …
[MVR]
Tak na zachętę wklejam w tym miejscu jedno ze zdjęć Bernadetty. Wprawdzie nie poprosiłem Jej o pozwolenie na wykorzystanie tego zdjęcia, ale mam nadzieję że nie weźmie mi tego za złe :)
Bardzo mi miło Adamie, że zdjecia moje skłoniły Cię, czy przyczyniły się abyś" odwiedził swoje wspomnienia" :)) Pozdrawiam* i dziękuję:))
OdpowiedzUsuńJakże mam nie iść
Jakże mam nie iść niedzielnym rankiem
w szerokie pola ścieżką, miedzą,
jakże nie wsłuchać w grusz pacierze,
które statecznie wśród łanów siedzą
Jakże mi nie iść w blasku słońca,
na polnym głazie nie spocząć nieco
i w twardych dłoniach nie tulić kłosów
za to, że bielą chleba świecą.
Ciągną mnie łąki i zagaje,
do starej barci chciałbym pukać,
by w pieśni roju, w graniu echa
Boga obecność moc odszukać.
i jak nie stanąć pod gwiezdną strzechą,
gdzie pyłem sieje Mleczna Droga,
i jak nie ująć do rąk lutni,
by chwalić mądrość i wielkość Boga.
/ Stefan Sidoruk /
Dzięki za inspirację :) miłe słowa i wspaniały tekst.
UsuńAutor tekstu jest twoim znajomym ? Fajnie się to czyta, czując bardzo podobnie potrzebę pójścia niedzielnym rankiem w dal, ciut dalej niż tylko we wspomnienia :)
PozdrawiAM